คุยกับ ดร. ก้องภพ

เมื่ออาทิตย์ก่อนได้ไปเยี่ยมก้องภพกับภรรยาที่ Virginia ( Pentagon ตั้งอยู่รัฐนี้ ) ทั้งสองคนเป็นเพื่อนวิศวฯรุ่นเดียวกันกับผม ( ก้องเป็นเพื่อนสวนกุหลาบ 113 ด้วย ) ช่วงเวลาที่คุยระหว่างเพื่อนกันเป็นสิ่งที่มีค่าสำหรับคนรุ่นราวคราวอายุ 30 ขึ้นอย่างผมทีเดียวครับ 😀 โดยเฉพาะก้องได้ทำงานในองค์กรของรัฐบาลระดับโลก ดังนั้นจึงเห็นถึงปัญหาและข้อมูลที่ “เปิดเผยไม่ค่อยสะดวก” ระดับโลกด้วยเช่นกัน ( ตัวอย่างเช่นเรื่อง เหรียญสหรัฐ ทำไมเหรียญ 1? ที่มีรูป อับราฮัม ลินคอล์น ถึงหันไม่เหมือนคนอื่น และยังดำง่ายสุด 😛 )

สิ่งที่คุยกันอันดับแรกคือองค์ประกอบของ “ความเชื่อ” เราไม่รู้ตนเองว่าสิ่งหล่อหลอมกระบวนการคิด ความดีงาม ความเลวของเรา ความเป็นไปได้ ความเป็นไปไม่ได้ ความเหลวไหล ไร้สาระ ของเราเกิดมาได้อย่างไร ? ( สำหรับการคุยและ present เรื่อง ความเสี่ยงของภัยพิบัติในระยะเวลาอันใกล้นี้ ขอยกยอดไปวีดีโอชุดต่อไปครับ เรื่องจากก้อง present “อย่างย่อ” ไว้ค่อนข้างยาว คือ 44 นาที )

ก้องภพ : ความเชื่อที่สร้างสรรค์

ลองคิดสิครับว่าเรื่องเบื้องต้นต่อไปนี้เหลวไหลหรือไม่

– ผี
– มนุษย์ต่างดาว
– 2012 กับภัยพิบัติ
– การทำนาย พยากรณ์ต่างๆ
– ยาบำรุงแผนโบราณต่างๆ
– ไสยศาสตร์
– การบรรลุ ถอดจิต เวทย์มนต์

คำตอบของคุณคือ ถ้าเรื่องทั้งหมดคุณไม่เคยพิสูจน์ด้วยตนเอง หรือแม้แต่คุณเคยพิสูจน์แล้ว ก็ไม่ควรมีความรู้สึกว่ามัน “เป็นไปไม่ได้” หรือ “มันไร้สาระ” อยู่ในหัวเลย ถึงแม้เราจะพิสูจน์แล้ว ประสาทสัมผัสของเราอาจจะไม่เพียงพอที่จะสรุปเรื่องนี้ก็ได้

แต่เมื่อเราพบสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ในความเป็นจริงในมิติของเรา เราก็ไม่ควรจะเห็นว่ามันไม่ควรค่าแก่การพิสูจน์ หรือปฏิเสธที่จะไม่นำมาเป็นตัวแปรต่างๆ การไม่ละเลยเรื่องต่างๆจะทำให้เราสามารถคิดนอกกรอบได้

นักวิทยาศาสตร์ที่เก่งกาจส่วนใหญ่ มักติดกับดักของวิทยาศาสตร์ ซึ่งเป็นสิ่งที่บางครั้งมีคนพิสูจน์ไว้แล้ว ทำให้หลายครั้งด่วนสรุปถึงความเป็นไปไม่ได้เช่นกัน ทั้งๆที่จริงแล้วเรามีพลังงาน มิติ สสาร ที่ยังไม่ถูกค้นพบอีกมากมายที่จะทำให้สิ่งที่ถูกพิสูจน์มาแล้วทั้งหมดเกิดเงื่อนไขขึ้น

” ถ้าเราไม่เชื่อว่าจะมีบางสิ่งเกิดขึ้นได้แล้วไม่พยายามค้นหาความจริง สู้ลองเชื่อไว้ก่อนแล้วพยายามค้นหาความจริง โลกน่าจะดียิ่งกว่าเดิม ”

นักวิทยาศาสตร์นั้นเมื่อถกกันจนถึงที่สุด ด้วยความที่วิทยาศาสตร์เป็นสิ่งที่ค่อนข้างคาดเดาได้ ปลายทางของการถกกันจึงมักเป็น “ความเชื่อ” นั่นเอง ดังนั้นคุณอาจงงที่มีนักวิทยาศาสตร์บางคน ( แม้แต่ ก้องภพ ในบางมุม ) มีความสนใจในสิ่งที่ยังไม่ได้เป็นวิทยาศาสตร์เป็นพิเศษ คุณอาจเคยเห็นนักวิทยาศาสตร์สติเฟื่องในหนังที่มักหมกมุ่นกับความ “เป็นไปไม่ได้” หรือ ไสยศาสตร์ ในความคิดของเราจึงคิดว่าเขาเพี้ยนไป แท้จริงคือวิธีคิดของพวกเขานั้นบรรลุพ้น “ความเป็นไปไม่ได้” ไปแล้วนั่นเอง

สรุปคือนักวิทยาศาสตร์ตัวจริงนั้น จะสนใจสิ่งที่ยังพิสูจน์ไม่ได้มากกว่าสิ่งที่พิสูจน์ได้แล้ว หรือสนใจที่จะเสริม,หักล้างสิ่งที่พิสูจน์ได้ไปแล้วมากกว่า บางคนกลับหันมา “ดูจิต” ของตนเอง เพื่อปลอกเปลือกมโนทัศน์ที่ถูกหลอมมาจากความเชื่อทั้งหมดให้เห็นแก่นแท้

Agenda ของสื่อ และ สาร

สิ่งที่เราต้องคำนึงอยู่เสมอคือ ข่าวสารทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในหัวของเรานั้น ล้วนมี Agenda หรือวัตถุประสงค์ของมันทั้งสิ้น เราจึงไม่ควรเชื่อแต่แรกตั้งแต่แรกครับ แต่คำว่า “ไม่เชื่อ” นั้นไม่ใช่ “ไม่รับ” แต่หมายถึงต้องรับและกลั่นกรองก่อนเสมอ

ในแต่ละประเทศจะมีองค์กรใหญ่ที่อยู่เบื้องหลังเป็นผู้พยายามผลักดันอำนาจและสิ่งแวดล้อมที่เป็นประโยชน์กับตนเอง ( โดยมากมักเป็นอำนาจเก่า ) องค์กรเหล่านี้มีส่วนอย่างมากในการกำหนดโครงสร้างการสร้าง “ความเชื่อ” ให้แก่ประชาชนในประเทศ อันจะนำมาซื่งการมีอิทธิพลทั้งต่อสื่อ ต่อองค์กรขนาดใหญ่ และที่สำคัญคือ การศึกษา ( เช่นใน USA จะมีองค์กรอย่าง Freemasonry ใหญ่และมีอิทธิพลจนอาจพูดได้ว่า กำลังครองโลกใบนี้อยู่ )

การศึกษา คือการครอบงำให้มีกรอบความเชื่อนั่นเอง เรายังไม่เคยเห็นที่ไหนสอนให้ตั้งข้อสงสัยกับสิ่งที่เรียนมาเลย (เพราะอาจทำให้ครูลำบาก ) โดยเฉพาะประวัติศาสตร์ หลายๆคนบอกว่าไทยเป็นประเทศแห่งความเชื่อนั่นก็จริงครับ แต่ในส่วนของอเมริกา สิ่งที่คนเชื่อก็คือ เชื่อว่ารัฐบาลของเค้า มีจุดประสงค์ที่ดีในการทำงานเสมอ ซึ่งก้องบอกว่า มันก็เป็นจุดอ่อนอย่างหนึ่งเช่นกันครับ