ในแวดวงดนตรีคลาสสิคสมัยก่อน เด็กๆพยายามไขว่คว้าอาจารย์ระดับปรมาจารย์เพื่อเรียนดนตรีคลาสสิคเพื่อไปถึงขั้นเป็นนักแสดงเดี่ยวนั้นเป็นไปด้วยความยากลำบาก เด็กจำนวนหลายหมื่นคนถูกคัดอย่างเข้มงวดเหลือเพียงไม่กี่คน ก่อนที่ปรมาจารย์จะเริ่มสอนและบอกเด็กกว่า 80% ในนั้นให้ไปทำอย่างอื่นเสียเถิด เพราะความสามารถของปรมาจารย์นั้นสูงส่งและเหมาะกับเด็กที่มีพื้นฐานสูงส่งจริงๆ และเด็กที่เหลือก็ต้องถอดใจ
แต่ปัจจุบันในยุค “เรียนง่าย จ่ายครบ จบแน่” นั้น ทุกๆคนมีสิทธิเรียนเท่ากัน และฝันว่าจะได้อาจารย์ระดับ ปรมาจารย์ที่เก่งที่สุดมาสอนตัวเอง โดยหารู้ไม่ว่า ระดับที่แตกต่างกันและความ Perfectionist ของอาจารย์นั้น ไม่สามารถทำให้การสอนสัมฤทธิ์ผลได้ง่ายๆเลยเพราะ Miles Stone ของการเรียนของเด็กนั้นไม่เท่ากัน ถ้าเราเคยเรียนมหาวิทยาลัยกับอาจารย์ในตำนานคงเข้าใจจุดนี้ดี เพราะฉนั้นเด็กๆควรจะเรียนกับ อาจารย์น้อยก่อนเสมอแล้วจึง Workshop กับปรมาจารย์ที่มีค่าตัว Man-day มโหฬารจะเหมาะสมกว่าซึ่งมักเหมาะสมกับธุรกิจโรงเรียนเฉพาะด้านทั่วไปครับ สรุปคือ ในระยะยาวเราไม่ควรให้ปรมาจารย์”สอน”แต่ควรให้ปรมาจารย์”แนะแนว”มากกว่า
ปัจจุบันที่ iSchool ผมก็พบปัญหานี้บ้างเช่นกัน เด็กๆหลายคนอยากเรียนกับ @imenn และผมแน่นอน ซึ่งเวลาของทั้งสองคนนั้นก็มีจำกัด (แหะๆ ผมไม่ใช่ปรมาจารย์นะ แต่คุณเม่นน่ะไม่แน่) สำหรับผมจะใช้วิธี training อาจารย์น้อยให้ผ่านระดับหนึ่งเสียก่อนแล้วให้อาจารย์เหล่านั้นไปสอนเด็ก หากเด็กคนไหนผ่านระดับเบื้องต้นแล้ว ผมจึงค่อยไปไกด์และ Workshop ให้ซึ่งเป็นวิธีที่ดีกว่าครับ แต่สำหรับคุณเม่นนั้น ทางเรายกให้เป็น iCon ประจำโรงเรียนใช้โชว์เป็นหลัก 😛 เพราะคุณเม่นนั้นได้ค้นพบแล้วว่าตนเองเหมาะจะเป็น”เจ้าสำนัก“มากกว่าครูใหญ่โรงเรียนกวดวิชา เนื่องจากปรมาจารย์ WordPress อย่างคุณเม่นคงไม่สามารถรับคำถามที่ว่า “พีคับเวิดเพศคืออะไรคับ ผมยากทัมเวปสวยๆทัมยางงายคับ ?” ได้นั่นเอง 😀 ~ แต่คงยินดีเสวนาวงการกับวิเคราะห์บทบาทของเว็บและธุรกิจให้นักเรียนมากกว่า
กำลังรวบรวมคำพูดเขียนบล็อก การตั้งคำถาม 101 กับ การเสนอประเด็น 101 อีกทีครับ 😛
